EL HIJO DE LA CÓMICA

Sarreren salmenta ekainaren 19etik goizeko 11:30ean.

Delibes idazleak begiratzen irakatsi zidan. Fernán-Gómez komikoak, berriz, entzuten. Zenbait urtez harengandik hurbil egoteko eta hari entzuteko pribilegioa izan nuen. Fernanda López «la rubia» birramonaren historia entzun nion, besteak beste. Harengandik hartu omen zuen ilearen kolorea. Valdelagunakoa zen, Chinchón nire herriaren alboko herrikoa, hain zuzen. Eta Carolina Gómez jostunaren historia ere entzun nion, haurtzaroan zaindu zuen amonarena. Natividad López etxekoandreak halaxe zaindu ninduen ni.

Beste hainbat historia gogorazi genizkion elkarri eta antzekotasunak partekatu genituen. Biziraupenaren, absentzien, beldurren, itxaropenen, ametsen historiak: askatasunarenak, “norbait izatera iristearenak”, eta… zergatik ez? Altxorraren uharteko Jackie Cooper izatearena, eta “Salgariren eleberrien idazle” izatearena.

Garai haiek gogora ekartzean, bere buruaz oroitzean, Fernandoren ahotsa irmo entzuten zen, malenkonian harrotasunez adierazia. Memoria hartan Barojaren, Galdosen, Barearen oihartzunak… zebiltzan jira-biran. Halaber, Fernandoren bidez, haren amonaren eta nirearen ahotsak sumatzen nituen; haren ama Carolaren urrunekoa; Mariarena, neskame poesiazale analfabetoarena; Florentinarena eta haren mutil-lagunaren “ño, zelako hankak”. Mutiko ameslariaren ahotsa, soldatarik gabe lan egiten zuenarena patrikan esku bete indigaztaina zituela; maiteminduta eta presaka, oso presaka, zebilen gaztearena… Ahotsak ahots bakarrean.
Espero dut entzungo didazuela nik berari entzuten nionean sentitzen nuen zirrara berarekin edo antzekoarekin. Jostunaren biloba. Komikoaren semea. José Sacristán